Daar sta je dan... als je als volwassen vrouw richting de dertig gaat of al wat ouder bent, ben je in de bloei van je leven, zeggen ze, maar jij vindt jezelf nou niet echt een prachtige bloem. Mínstens 10 kilo te zwaar ben je, je zíet de kilo’s zitten als je in de spiegel kijkt en het voelt alsof die kilo's nooit meer weg gaan. Afvallen lijkt voor jou gewoon onmogelijk, jij bent kennelijk voorbestemd om eens en voor altijd overgewicht te hebben.
Minuten lang staar je naar al die jurkjes, truitjes en rokjes en je hoopt dat ze ooit gaan passen… Pakt een broek met het prijskaartje er nog aan. Je vraagt je voor de duizendste keer af zal ik het wegdoen of wil ik het houden?
Snel hang je de broek weer terug omdat afvallen en dat jurkje aandoen toch nog steeds één van je allerdiepste wens is. Dus je weet heel zeker….er komt een dag dat het past!
Maar wees eens eerlijk, je weet ook dat het al de zooooveelste keer is dat je dit denkt en de zoveelste keer dat je ‘slanke’ kleding onaangeroerd in de kast blijft hangen.
Dan kun je denken ‘wat maak ik me nou druk?’ Ik heb al een partner die me ook nu mooi vindt. En er zijn momenten dat je denkt ‘als ik zie en hoor van mijn beste vriendin, hoe ernstig ziek zij is, wat zijn dan die paar kilo teveel? Waar maak ik me nou eigenlijk druk om? Ik ben toch gezond?’
Maar toch, je baalt van die vetrollen op je buik en je vindt jezelf allang niet mooi meer. Je voelt je ‘opgeblazen’ en schaamt je voor de extra "rollen" op de rug, je buik, armen, billen en dijen. Het liefst verberg jij je lichaam omdat je te onzeker bent over hoe je eruit ziet…